آمده در: Rabi Farahani

او فقط بهرام مشیری بود ؛ خواه از سخنش پند گیر یا ملال ؟؟
بهرام مشیری کاری کارستان کرد او انبارهای کهنه قرنها اوهام و خرافات را گشود و پرده هراس را درید و کلافهای پوسیده سنت و مذهب را از هم گشود و در برابر نور و خردورزی قرار داد ؛ او مهندسی دانا و نخبه بود که با یاری تکنولوژی و ماهواره ناگفته های (ناگفته) را ساده و عریان باز نمود؛ او انچه را که در درازنای چیره گی اسلام بر مردمان سرزمینهای پارس آمده بود و به اشاره و کنایه بوسیله نخبگان خردگرا و روشن روان ایرانی در طول قرنها گفته شده بود بی پرده و با شهامت یک ایلاتی ایران خواه با سخنانی همه فهم, با ذهنی پویا و نقاد و با تکیه بر داده های مستند تاریخی روشن گفت؛ بهرام مشیری با خواست روشنگری دلایل عقب مانده گی و زمینه خاکساری ملتی با پیشینه تمدن بشری ایران از آغاز سلطه اعراب شروع نمود تا بزمان حال رسیده و آنرا در معرض انتخاب همگان نهاد !!
بهرام مشیری راهی پیچاپیچ را برای انسان منطق و بیداری و عموم؛ حتی آن خفتگان به تقصیر هموار و روشن کرده و به عقل و منطق آنها واگذار کرد //
هیچ عجب نیست که چهره های ادبار رسانه ای که بیش از چهاردهه با ترفند پوسیده (نعل و میخ؟!) و با بازگویی خبرهای تکراری دست چین شده بنام برنامه ساز؟! به نوا رسیده اند؛ از اقبال میلیونی انسانهایی فراتر از جفرافیای ایران به ویژه نسل جوان نسبت به آموزه های بهرام مشیری؛ اگر نخوانیم دشمنی؟ حسادت کنند و از او یادی نکنند و یا بنا بر مصلحت با موج سواری بر گستره همدردی گسترده مردم از خبر مرگ بهرام مشیری بناچار از وی بنام (برنامه ساز تلویزیونی) یادی کنند و یا ادعا کنند که با وی (یَخنی) خورده اند

هرچه بود بهرام مشیری بود و آموزه هایش همه جا در دسترس است؛ تو خود دانی که: (خواه از سخنش پند گیر یا ملال)

Tirdad Bonakdar               

بهرام مشیری در دو دهه گذشته چه با بخشی یا همه نظریاتش موافق یا مخالف باشیم، یکی از تاثیرگذارترین روشنفکران ایرانی در گستره‌ اجتماعی وسیع‌تری از گستره نفوذ مرسوم روشنفکران ایرانی (از هرنحله‌ای) بود. علت این امر هم مشخصاً استفاده نامبرده از ماهواره به عنوان آخرین ابزار رسانه‌ای وقت بود. اگرچه در نیمه دوم این بیست و اندی سال با پیدایش شبکه‌های باکیفیت ماهواره‌ای فارسی‌زبان وابسته به دولت‌ها یا سرمایه‌های خارجی و از رونق افتادن شبکه‌های اولیه بی‌کیفیت ولی مستقل لس‌آنجلسی، مشیری که زمانی از معدود برنامه‌سازان جدی موج اول بود، به حاشیه رفت یا در واقع رانده شد، اما موج گسترده‌ای که در ابراز تاسف برای مرگش به راه افتاد گویای این بود که او در همان زمان طلایی خود تاثیرش را گذاشته است. این اثرگذاری به جایی منتهی می‌شد که همانقدر که در جامعه ایرانی گستره وسیعی را در برمی‌گیرد، خوشایند جریان‌های اصلی حاکم بر موج دوم رسانه‌های ماهواره‌ای خارج از کشوری و سیاست‌هایشان نیست و به همین دلیل همانقدر که مرگ مشیری در شبکه‌های اجتماعی مورد توجه قرار گرفت، این رسانه‌ها سعی کردند به شکل رفع تکلیفی و با درج خبری مختصر و توام با تخفیف او، از آن بگذرند. به عبارت دیگر این جریان‌ها کوشیدند به حاشیه ‌رانی بهرام مشیری را حتی در هنگامه مرگ او هم ادامه بدهند تا یادکرد از او خللی در موقعیت خط سیاسی آن‌ها ایجاد نکند. 

ادامه‌ی خواندن→

سعید شمس

نوشته‌ای از سعید شمس به یاد استاد بهرام مشیری 

خبر درگذشت بهرام مشیری، پژوهشگر، روشنفکر و آموزگار بزرگ معاصر ایران، موجی از اندوه و تأمل در میان علاقه‌مندان فرهنگ و تاریخ برانگیخت. مردی که سال‌ها، نسل‌های مختلف ایرانی را با میراث فرهنگی، علمی و ادبی گذشته این سرزمین آشنا کرد و اندیشهٔ روشن و مستقل را به جامعه عرضه نمود. این یادداشت، روایت نزدیکی من و برادرم با او و بازخوانی نقش بی‌بدیلش در زندگی فکری و فرهنگی ماست، تا اندک سهمی باشد در بزرگداشت مردی که نور اندیشه‌اش هنوز روشن است.

بهرام مشیری در میان چهره‌های فرهنگی معاصر، جایگاهی یگانه داشت. او تنها یک پژوهشگر یا مجری یا تحلیل‌گر نبود؛ او ادامه‌دهندهٔ سنتی بود که با تلاش نسل‌هایی از بزرگان، ساخته شده بود. سنتی که بزرگانی چون بدیع‌الزمان فروزانفر ،استاد پورداوود، علامه قزوینی، احمد کسروی، صادق هدایت، سعید نفیسی، فریدون آدمیت، مجتبی مینوی، محمد دبیرسیاقی و محققان برجستهٔ دیگر در آن نقش داشتند، و در آثار خاورشناسانی چون نولدکه، ادوارد براون و ژول مول، پژواکی جهانی یافته بود. مشیری این میراث را تنها نقل نکرد؛ آن را از فضای دانشگاه‌ها و کتابخانه‌ها بیرون کشید و به بطن جامعه برد؛ کاری که در تاریخ فرهنگی ایران، کم‌نظیر است.

او ایرانیان را با حکیم طوس، فردوسی از نو آشنا کرد؛ نه فقط با شاهنامه به عنوان یک متن ادبی، بلکه با جهان‌بینی، انسان‌گرایی و ایران‌دوستی ژرفی که در لابه‌لای ابیات آن تنیده شده است. او با صدایی گرم و درعین‌حال استوار، دربارهٔ سعدی و حافظ و منش آزادی‌خواهانهٔ شاعران واندیشه‌‌ورزان گذشته سخن ‌گفت. در کنار ادبیات، مردم را با علم و روش علمی آشنا کرد. از زکریای رازی و ابوریحان بیرونی سخن می‌گفت، از دستاوردهای تمدن ایرانی در نجوم، پزشکی، ریاضیات و موسیقی، چنان‌که گویی این چهره‌ها دوباره بر صفحهٔ روزگار ایستاده‌اند.

ادامه‌ی خواندن→

Danial Azimi

دلم می‌خواهد ساعت‌ها و صفحه‌ها درباره‌اش بنویسم. از او که از آغاز نوجوانی، پانزده شانزده سالگی‌ام، تا به امروز کم‌تر روزی بوده که دست کم یک ساعت به برنامه‌هایش گوش نسپرده باشم. بهرام در دهه‌ی هشتاد کنجکاوی بسیارانی را به تاریخ اسلام برانگیخت. نمی‌توانم بگویم یدی طولا در تاریخ یا ادبیات داشت. بسیار دوستش داشتم و و خواهم داشت. با این همه نمی‌توانم در مباحثی که به آن‌ها ورود داشته او را متخصص و محققی طراز اول بدانم. بیش از همه به این خاطر که سخت ایدئولوگ و متعصب در ضدیت با دین بود، و نمی‌توانست به کل سپیدی در آن ببیند. حال آن‌که هدفش دشمنی با تعصب بود. چنان‌چه اگر به تاریخ تصوف می‌پرداخت، آن را کامل در ضدیت با شریعت چه بسا بنیان اسلام می‌انگاشت. درحالی‌که ما در تمام تاریخ تصوف ایران چنین عارفی نداشته‌ایم! گرچه شعرشناس بود اما در ادبیات هم همینطور، گزینشی عمل می‌کرد و خود ادبیات خاستگاه‌اش نبود. بیش‌تر از دریچه اندیشه با شعر روبه‌رو بود تا فرم. دستی بر آتش داشت و خودش هم شعر می‌گفت. به رسم و تقلید قدما. البته که جایی منتشر نمی‌کرد و تواضع‌اش نمی‌گذاشت که خود را شاعر بداند. چندتایی هست که باید میان برنامه‌ها پیدای‌شان کرد. با اهل ادب هم رفاقت داشت، از زنده‌یاد دبیرسیاقی تا اسماعیل خویی که همیشه بهرام‌جان مشیری خطاب‌اش می‌کرد. میانه‌ای با شعر نو نداشت و این از انس و الفت دیرین‌اش با شعر کلاسیک برمی‌خاست. شفیعی کدکنی را نماینده شعر امروز خراسان می‌دانست. شناخت‌اش از ادبیات عرفانی مختصر بود و جهان عرفان برایش قابل درک و پذیرش نبود. با این حال با آن حافظه درخشان از مولانا ابیاتی بسیاری در حافظه داشت. سعدی و حافظ را بسیار دوست داشت چون به نوعی آن‌ها را در برابر استبداد دینی می‌دید. و از همه بیش‌تر شیفته فردوسی… مثلاً اگر بر او ثابت می‌شد که فردوسی بیت یا ابیاتی در مدح علی سروده (چه بسا که اساتیدی چون مهدوی دامغانی، خالقی مطلق، سجاد آیدنلو در این رابطه قلم زده‌اند.) یا آن اساتید را گمراه می‌دانست یا یک‌سره این ابیات را الحاقی توصیف می‌کرد یا که فردوسی را مجبور به سرودن این چند بیت می‌پنداشت. من این رویکرد را چندان محققانه نمی‌بینم. چون تقریباً هدف در آن مشخص است. و تمام یافته‌ها گرد رسیدن به آن مقصد می‌چرخد. چه در تاریخ‌شناسی چه ادبیات… اما هیچکس نیست که بتواند منکر تأثیر او شود. یکبار دوست کتابفروشی از بهرام می‌گفت که او بود که راه تاریخ طبری که ۱۶ جلد بود را به خانه‌های مردم باز کرد. و این کتاب که خواندن‌اش کار همه‌کس نیست را از کتاب‌های پرفروش و شناخته شده ساخت.

عنوان مطلب برگرفته ازمتن است

Bahram Moshiri 

 تولد: ۲ فروردین ۱۳۲۶ در گلپایگان 

 سفر: ساعت ۹ و ۴۴ دقیقه شب یک‌شنبه ۹ نوامبر ۲۰۲۵

Bahman Farahbakhsh

Bijan Khalili

آمده در: Azad Farsani

 فارسی  DW

با فشار بر روی هر یک از موضوعات زیر ویدیوی مربوطه را ببیند

۱- شاه می‌خواست عید نوروز را تعطیل بکند

۲- پرویز ثابتی

۳– هرچه می‌کشیم از رژیم گذشته است

۴- پهلوی‌ها کودتاچی هستند

۵- فرار از تنبلی و بی‌عاری

۶- بزرگمرد تاریخ

7– تاریخ اسلام

ادامه‌ی خواندن→