یک شعر از: آسیه امینی

«اقبال» 

يك لرزش كوچك دست،

خطاى ديد،

يك اشتباه

از سر مكث يا ترديد.

پوتينهاى پشت در خوشحالند.

دم گلوله اى كه خطا رفت، گرم!

یک شعر از: روجا چمنکار

«لطفاً»

مگر برگ‌ها زندگان فردا نیستند

مگر از اول مه نبود

نیامدیم بر باد

با همان دست‌های پیر

از حرف‌هایی که پیر نمی‌شود در ما

سلول‌ها، سلول‌ها…

انگار از اول در مه به دنیا آمدیم

به چشم‌هایم دست‌بند بزنید لطفا!

ادامه‌ی خواندن→

آمده در: مجله وزن دنیا

ادامه‌ی خواندن→

آخرین سفر به یوش زادگاه پدرم، آه پدرم ! پدرم ! آه پدرم

نوشته : شراگیم یوشیج

کاش می‌آمد، از این پنجره من،
بانگ می‌دادمش از دور بیا،
با زنم عالیه می‌گفتم: زن
پدرم آمده دررا بگشا.
درآن شب سرد زمستانی، شبی که تاریکی در خیالم شکل گرفت، شکل سیاه مهیبی که در خاطرم باقی ماند و من چشم بر راه بی‌بازگشت او با کوله‌باری ازحرف‌های ناگفته در انتظار

صبحی روشن درشبی اندوهناک برعبث پائیدم تا بدرآید کسی ومن اندیشناکم دراین تاریکی‌آورشب، چه اندیشه که چه خواهد بود با من صبح ؟
به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده‌ی خود را
تا کشم ازسینه‌ی پردرد خود بیرون
تیرهائی که به زهرخون دل آلوده است
وای برمن! وای برمن! وای برمن.
زمستان سال ۱۳۳۸سالی که مدارس ده روزتعطیل شد، پدرم گفت بهانه‌ای برای سفربه یوش است، من هرگززمستان یوش را ندیده بودم، با شوق به مشدی اسدالله چاروادارنوشتم وبه قهوه خانه پامنار پاتوق یوشی‌ها بردم تا حسن قاصد به مشدی اسدالله برساند که ماعزم یوش کرده‌ایم وروزبیستم آذرماه به پل زنگوله بیاید، اما عالیه خانم مخالف بود که زمستان رفتن به یوش چه معنی دارد بالاخره روزموعود رسید ومن همراه پدرم ومحمد دوستم صبح زود به پامناررفتیم و با اتوبوس ایران پیما حرکت کردیم، درراه به حرف‌های مادرم فکرمی‌کردم که چقدرنگران بود، بعد ازتونل کندوان به پل زنگوله رسیدیم، هوا گرفته بود وبرف ریزی می‌بارید، مشدی اسدالله جلوي درقهوه خانه درانتظارایستاده بود، برف زیادی روی زمین نشسته بود، رود باریکی درته درّه مانند ماری درمیان برف‌ها می‌پیجید جز پرواز چند کلاغ سیاه درآسمان چیزی دیده نمی‌شد، مشدی اسدالله با دیدن اتوبوس جلو آمد، درچین وچروک صورت سالخورده‌اش هزاران سوال نهفته بود، اما لبخند مهربان نیما گوئی پاسخ نگاه متعجب او را می‌داد، بار و بندیل را پائین آوردیم و ما به داخل قهوه خانه رفتیم، قهوه‌چی چای داغ آورد مشدی اسدالله گفت زودترحرکت کنیم تا شب نشده ازگردنه ترُک وَشم بگذریم بعد قاطرها را بارکرد وراه افتادیم، راه مالرو سربالائی بود والیکا اولین محل آبادی، برف گردنه ترُک وَشم را پوشانده بود وباد سردی می‌وزید، خورشید کمرنگ کم کم غروب می‌کرد و پرتوی ضعیفش را در نقاب سیاه شب پنهان می‌کرد، سوز برف برصورتم می‌خورد، ما هریک سواربر قاطربودیم وقاطریدک‌کش درآخربار و بندیل را می‌آورد، اسدالله قاطرها را به هم قطارکرده بود و خودش پیاده عقب وجلومی‌کرد و با زبان محلی به قاطرها دشنام و هشدارمی‌داد، بخاری که ازدهانش بیرون می‌آمد برقندیل‌های سبیل سفیدش می‌ماسید، رمقی نمانده بود، سیاهي شب کم کم نمودارمی‌شد، زوزه گرگ‌ها ازدور به گوش می‌رسید حس ترسناک عجیبی سراسربیابان را گرفته بود ازدورنورکمرنگ چراغ قهوه‌خانه‌ی الیکا کورسو می‌زد و امید عجیبی جای ترس دردلم جوانه می‌زد به آبادی می‌رسیدیم.
داخل قهوه‌خانه گرم بود، شیشه‌هاي پنجره‌ها عرق کرده و بیرون ازقهوه‌خانه دیده نمی‌شد، مشهدی عبدالله قهوه‌چی با سطل کهنه‌ی حلبی ازبیرون ذغال سنگ می‌آورد وداخل بخاری می‌ریخت بدنه بخاری سرخ شده بود و نمی‌توانستیم به آن نزدیک شویم، قهوه‌چی سینی چای را جلوی ما گذاشت وبا تعجب گفت: نیما خان، شما این وقت سال یوش؟ نیما درجواب با لبخندی که برلب داشت گفت: بچه علاقه داشت زمستان یوش را ببیند، مشدی اسدالله بار و بنه را به داخل قهوه‌خانه آورد و برای علف دادن به قاطرها ازقهوه‌خانه خارج شد، من با یاد حرف‌های عالیه خانم روی زانوي پدرم به خواب رفتم زمستان رفتن به یوش چه معنی دارد.
صبح زود حرکت کردیم هوا گرگ ومیش بود، درپیچ جاده‌ی مال‌رو چند کبک را دیدم که به طرف دامنه‌ی کوه می‌دوند، پایین پریدم وتیرانداختم ودوتا ازکبک‌ها را شکار کردم اسدالله جلو دوید وسرکبک‌ها را برید، لبخند رضایت‌بخشی برلبان پدرم ظاهر شد گوئی به زمان جوانی فکرمی‌کرد ونقش خود را درسیمای پسرش می‌دید، جاده درمیان برف می‌پیجید، درطول راه گاهی صدای اسدالله بلند می‌شد که به قاطرها ناسزا می‌گفت گوئی قاطرها هم حرف او را می‌فهمیدند، اسدالله گفت: هوا خراب است وباید گردنه‌ی لاوشم را زودتر رد کنیم، نیما هم با تکان دادن سرخود حرف اسدالله را تائید کرد.
درسرگردنه لاوَشم باد تندی برف‌ها را باد‌روبه می‌کرد وبه صورتم می زد راه دیده نمی‌شد، نیما اسدالله را صدا زد تا بایستد وقاطرها را نگه دارد که پیاده شویم، نیما گفت: باید سرازیری را پیاده راه برویم که پاهایمان روی قاطریخ نزند ازقاطر پایین آمدیم و راه افتادیم، صدای پارس سگ‌ها به گوش می‌رسید، بوی آبادی، بوی نان، بوی هیزم سوخته، دود سفیدی درآسمان می‌رقصید به آبادی می‌رسیدیم.

نزدیک غروب به دهکده پیل رسیدیم، شب درقهوه‌خانه خوابیدیم وصبح زود راه افتادیم، آسمان صاف و آفتابی بود و لکه‌ي ابری درآبی بی‌دریغ آن دیده نمی‌شد، آفتاب روی برف‌ها پهن شده بود وانعکاس نور خورشید چشم را می‌آزرد، گاهی پرنده‌ای ازروی شاخه‌ای می‌پرید برف زیادی به پائین می‌ریخت، رودخانه‌ي ماخ‌اولا دردل صحرا می‌دوید ومی‌پیچید ومی‌خروشید وغرش‌کنان می‌شتافت وبخار کمرنگی ازکناررودخانه بالا می‌رفت، دسته‌ای کلاغ سیاه درمزرعه دیده می‌شد، درطول راه به چاروادارها برخورد می‌کردیم که بارهیزم وذغال و آرد داشتند و همراه با سلام و خدا قوت از یکدیگر وضعیت ادامه‌ی راه را می‌پرسیدند.

نزدیک غروب به یوش رسیدیم، دود سفید رنگ آتش تنورهای نان ازسربام‌ها بالا می‌آمد وفضای هوای ده را گرفته بود ودرکوچه راه‌ها بوی نان داغ به مشام می‌رسید، به خانه رسیدیم، یوسف سرایدارجلوآمد و دهانه‌ی قاطرنیما را گرفت تا پیاده شود، بچه‌های یوسف صادق ونبی جلو دویدند وبارو بندیل را به داخل خانه بردند، وارد تالار شدیم سرد بود، زن یوسف با منقل آتش وارد اطاق شد، سماورذغالی قل وقل می‌جوشید و زن یوسف چای دم کرد.

چند روزگذشت، پدرم دربستر بود و رمقی نداشت، من به یاد حرف مادرم فکر می‌کردم، زمستان سفربه یوش چه معنی دارد، اصرارمن برای بازگشت بی‌فایده بود، عاقبت چند پیرمرد یوشی آمدند ونیما راضی شد برگردیم، صبح مشدی اسدالله آمد و یوسف سریدارافسار قاطر نیما را گرفت مرد کوه توان نشستن بر قاطررا نداشت.

درتمام طول راه حس ترسناک غمگینی سراسر وجودم را گرفته بود، گوئی به جای برف ازآسمان غم می‌بارید ودرسکوت آن هیاهو و درخالي‌ی آن همه پرصدائی در گوشم زمزمه می‌کرد: می خواهم دریوش بمانم، می خواهم در یوش بمیرم…

زآن رو که دگر روی تو نتوانم دید، ای مهوش من، ای وطنم، ای وطنم

احسان اسکندری

رمان «ماه تا چاه» اثر حسین آتش‌پرور، با پیوند زدن فرم داستان و فرم شهر مشهد، نشان می‌دهد که چگونه تخریب نمادین فضای شهری در دوران پس از انقلاب (تغییر نام خیابان‌ها، نابودی میدان‌ها، حذف حافظهٔ جمعی) مستقیماً بر امکان روایت داستانی تأثیر گذاشته است. شهر در این اثر نه یک زمینهٔ خنثی، بلکه سازه‌ای سیاسی-تاریخی است که تحت سلطهٔ روایت‌های رسمی، فضای بازنمایی (عرصهٔ خیال، نمادها، و هویت جمعی) را از دست داده و به فضایی کاربردی (کالایی، امنیتی، و فاقد معنا) تبدیل شده است. در چنین شرایطی، نویسنده – مثل شخصیتِ سرگشتهٔ رمان – در جست‌وجوی فرمی برای روایت شهری است که دیگر قابل بازنمایی نیست؛ فرمی که در نوسان میان رئالیسم، هجو، و فراداستان، همزمان هم مرثیهٔ شهر را می‌سراید و هم امکان نوشتن آن را به چالش می‌کشد.
مقاله علی رحمانی با تکیه بر نظریهٔ هانری لوفور استدلال می‌کند که در شهری مانند مشهد که توسعهٔ آن تحت سلطهٔ استبداد دینی، تکنوکراسی ویران‌گر، و فراموشی عمدی تاریخ پیش رفته، ادبیات تنها با شکستن فرم‌های متعارف می‌تواند صدای مقاومت باشد. «ماه تا چاه» نوشته حسین آتش‌پرور، یکی از مهم‌ترین رمان‌های معاصر فارسی از یک سو با تمثیل‌های ابزورد (اعدام میدان‌ها، روزنامهٔ سمی، مشاور املاکی که می‌خواهد نویسنده شود!) منطق حاکم بر این تخریب را افشا می‌کند، و از سوی دیگر با تلفیق مرثیه و هجو، هم سوگواری برای ازدست‌رفته‌ها را روایت می‌کند و هم ناامیدی از بازسازی آن‌ها را. پرسش نهایی مقاله این است: وقتی شهر به‌عنوان فضای بازنمایی به کلی تسخیر شده، آیا ادبیات می‌تواند آن را بازپس بگیرد؟ پاسخ رمان و مقاله ظاهراً منفی است: در نبود حافظهٔ جمعیِ زنده، حتی داستان نیز به کالایی قابل تخریب تبدیل می‌شود که «کمیسیون مادهٔ ۱۰۰» شهرداری می‌تواند حکم مرگش را صادر کند.

شهری که میدان‌های آن هر روز محاکمه و اعدام می‌شوند، روزنامه‌ای که هرروز مثل سَم به شریانهای شهر پمپ و هرشب به شکل پوشال از خیابانها جمع می‌شود، و نویسنده‌ی سرگشته‌ای که همراه یک مشاور املاک در خیابان‌های شهر می‌چرخد و به دنبال خیابانِ سمبُل شهر خود است تا داستانش را در آن بنا کند. ماه تا چاه اثر حسین آتش‌پرور با حرکت در مرز خیال و واقعیت، در مرز داستان، ناداستان، و فراداستان، و در مرز مرثیه و هجو تعاریف متداول ما از داستان، واقع‌گرایی و طنز را به چالش می‌کشد.

نویسنده‌ای که می‌خواهد در مورد شهری که عمری در آن زیسته‌است داستانی بنویسد؛ این خواست راوی/نویسنده دو پرسش را به هم پیوند می‌زند:  «شهر من چه شکلی است؟» و «داستانی که در مورد شهرم می‌نویسم باید چه شکلی باشد؟» در ماه تا چاه این دو پرسش به هم پیوند می‌خورند و در نهایت یکی می‌شوند. در بطن ماه تا چاه کندوکاوی است برای یافتن ارتباط میان فُرم شهر و فُرم داستان.

ادامه‌ی خواندن→

    ژاکلین ویگن «در دریان»

.امروز ازشكوه گذشته ايران چيزى باقى نمانده و ايران در رديف كشورهاى پيشرفته جهان نيست

…اكنون كه ايران مثل بسيارى از كشورهاى خاورميانه ، چندين سده از غافله تمدن دورافتاده

.براى جبران عقب ماندگى، هنوز راهى دارد و آن چيزى جز پيشرفت فرهنگى نيست

ايران زمانى مهد فرهنگ و هنر و دانش بود و نقش برجسته اى در تكامل انديشه و خرد ايجاد 

مى‌كرد و امروز هم مى‌تواند با تكيه بر همان ميراث گرانقدر، در كنار ملت‌هاى سربلند و پرافتخار 

.قرار گيرد

وظيفه‌ى هر انسان آزاده، اين‌ست كه عناصر بالنده و مردمى را در بدنه اين فرهنگ رشد داده و شأن

.و اعتبار خود را از راه دانش و ادب حاصل كند

نزد من وطن آن نيست كه شما مى‌پنداريد،،،،هر جا كه فرهنگ ايرانى و زبان شيرين فارسى است  

.آنجا وطن من است

پس آنان كه به زبان پارسى تاخته‌اند     به وطن من مى‌تازند

                                                                 پرويز ناتل خانلری

.به نظر مى‌رسد كه پاييز امسال با برگ‌ريزان هنرمندان ايرانى در خارج از ايران آغاز شد

احمد پژمان موسيقيدان (آهنگساز برجسته موسيقى كلاسيك)  

هوشمند عقيلى  (خواننده و آهنگساز موسيقى سنتى و كلاسيك)

منصور پورمند. (كارگردان، فيلمنامه‌نويس و تهيه‌كننده سينما و تئاتر و تلويزيون)

و ژاكلين در دريان ( ترانه سرا ، آهنگساز و خواننده)

ژاكلين در خانواده‌اى بزرگ شد كه هنر بخشى جدايى ناپذير از زندگى‌اش بود. پدرش ويگن بعنوان 

يكى از محبوب‌ترين خوانندگان ايرانى، سبك تازه‌اى را در موسيقى پاپ ايران (الهام گرفته از موسيقى غربى) معرفى كرده بود

.همين زمينه موجب شد تا ژاكلين نيز از همان ابتدا مسير خود را در عرصه‌ى هنر پيدا كند

اما آن‌چه او را متمايز مى‌كرد، آهنگسازى و ترانه‌سرايى بود كه كم‌تر، زنان ايرانى به آن ورود مى‌كردند

در روزگارى كه حضور زنان بيش‌تر به خوانندگى محدود بود،  ژاكلين توانست با پشتكار و استعداد خود

.سدها را شكسته و وارد عرصه‌اى شود كه عمدتأ در اختيار مردان بود

.او يكى از انگشت‌شمار زنان موسيقى پاپ ايرانى بود

ژاكلين دردريان با نام هنرى ژاكلين ويگن، از زنان آهنگساز و ترانه‌سراى موسيقى پاپ ايران بود كه 

.آثارش در حافظه شنيدارى چند نسل جاى گرفت

 او در  ٢٥ آذر ماه سال ١٣٣١ در تهران و در خانواده سرشناس و هنری بدنیا آمد

ژاكلين دختر ويگن ،، خواننده محبوب موسيقى پاپ ايران و ملقب به * سلطان جاز ايران* بود

خواهر دوقلوى او آيلين هم در سينماى قبل از انقلاب فعاليت مى‌كرد و بعد ها در شبكه 

.فارسى زبان به عنوان مجرى فعاليت داشت

.او نتيجه پيوند اولگا ساهاكيان و ويگن خواننده مشهور بود

ويگن به عنوان سلطان جاز در ايران شناخته مى‌شود و با گيتارش تحولى در اجراى موسيقى پاپ

.ايران بوجود آورد

ژاكلين كه بسيارى از استعدادهاى سرشارش را از پدر به ارث برده بود، هميشه خود را نزديك‌ترين 

فرزند به ويگن مى‌ديد، هرچند از نظر استعدادى كه در سرودن شعر داشت او را مى‌شود با 

.عموى‌اش كارو  شاعر ارزنده مقايسه كرد

ژاكلين آهنگسازى را از ١٧ سالگى با  ترانه پرنده شروع كرد با شعرى از سعيد دبيرى و با تنظيم 

.اريك آركات

:ژاكلين مى گويد

مادرم براى ديدن خواهرم به آلمان رفته بود كه اين آهنگ را ساختم. رفتم استوديوى پاپ 

كه اين ترانه را با صداى خودم ضبط كنم،  بر حسب تصادف  كامران راد مدير برنامه‌ى گوگوش 

.آنجا بود و ازمن خواست كه اين ترانه را  گوگوش  بخواند

در اين زمان ترانه پرنده براى ژاكلين بسيار خاطره ساز شد چرا كه  وارطان آوانسيان  تهيه كننده

مبلغ پانزده هزارتومان به ژاكلين داد و اجراى اين ترانه با صداى گوگوش باعث شد كه خواننده‌هاى

.زيادى  تقاضاى ساخت آهنگ از ژاكلين كنند

ژاكلين با ساخت ترانه *پرنده* براى گوگوش و *كعبه* براى مرتضى به عنوان آهنگساز شناخته شد.      اين موفقيت آغاز مسيرى بود كه او را در رديف معدود آهنگسازان زن ايران قرار داد

آهنگسازى توانست براى ژاكلين،، خاطره تلخ و پر سرو صداى جدايى مادر و پدرش را كه در ١٥ سالگى تجربه كرده بود ، تا حدى تخفيف دهد

 ژاكلين از همان نوجوانى با فضاى موسيقى خو گرفت و نخستين ترانه‌هاى او در اواسط دهه ٤٠ 

.خورشيدى از راديو پخش و به سرعت توانست استعداد خود را در آهنگسازى و ترانه سرايى نشان دهد

ژاكلين در دهه چهل خورشيدى وارد راديو و تلويزيون ملى شد و در برنامه‌هايى چون *زنگوله‌ها*

*آلبوم رنگى* حضور يافت. نخستين ترانه‌هاى او با صداى پدرش؛؛ ويگن پخش شد.

اما از سال ١٣٥٣ به طور جدى به آهنگسازى روى آورد. نخستين آثار مستقل او با صداى ويگن منتشر شد

و خيلى زود ديگر خوانندگان مطرح پاپ ايران نيز از ساخته‌هاى او بهره گرفتند.از جمله 

ابى ، مهستى، شكيلا،  ليلا فروهر، شهرام شب پره، سياوش شمس ، مرتضى، شهره و شهرام صولتى و 

….كه او را به يكى از چهره هاى ماندگار موسيقى پاپ ايران تبديل كرد

سال‌هاى ميانى دهه هفتاد  با بورسيه *سازمان راديو تلويزيون ملى ايران* براى مدت چهار سال به مدرسه عالى موسيقى امريكا رفت و در زمينه موسيقى فيلم به تحصيل ادامه داد. وى در امريكا زندگى مى‌كرد و به عنوان نوازنده نيز فعاليت داشت و كلاس‌هاى نوازندگى در امريكا برگزار مى‌كرد

او علاقه ى زيادى به ساختن موسيقى فيلم داشت و آرزوهاى بزرگ ساخت يك *مدرسه موسيقى فيلم* 

 در ايران را در سر مى‌پروراند. او در امريكا با معلم موسيقى امريكايى‌اش  ويليام مانس  ازدواج كرد و

.تا زمان مرگ با هم زندگى عاشقانه داشتند

ژاكلين مى‌گويد: من با ساختن آهنگ‌هايم، دين خود را به هموطنان‌ام ادا كردم/. براى هموطنان كليمى

….براى مسيحيان عزيز و همچنين براى مسلمانان هم وطن‌ام آهنگ ساختم

از او  بيش از ٤٠٠ آهنگ بيادگار مانده است، يكى ازترانه‌هاى معروف او  * ترانه‌ى با تو * 

.با آهنگسازى فرخ آهى و صداى  ابى است

او خودش مي‌گويد: من و ويگن بسيار به هم شباهت داشتيم،، او شعر مي‌گفت من هم شعر مي‌گفتم

آهنگ مى‌ساخت، آهنگ مى‌ساختم . من وقتى. ٢١ ساله بودم پدرم مرا به دادگسترى برد و 

 من قيم همه آثار و دار و ندار او شدم

ومن تمامى آلبوم‌هاى پدر را از راديو ايران گرفتم و به امريكا آوردم

ترانه بسيار زيباى  * بازگشت دوباره * در وصف سلطان بى‌همتاى جاز ايران ويگن، در دوران بيمارى ويگن، ژاكلين و پدر را بسيار به هم نزديك كرد

ژاكلين ويگن متاسفانه پس ازسال‌ها مبارزه با بيمارى سرطان در تاريخ  ١٦ شهريور ١٤٠٤ برابر با 

٧ سپتامبر ٢٠٢٥ در شهر لس انجلس درگذشت و در كنار ويگن اين اسطوره موسيقى جاز ايران آرام گرفت

وقت نيست،  زندگى همين لحظه است. همين الان قسمت بزرگى از زندگى ماست

اين لحظه‌اى كه رفت ،، هم در خاطر ما و اميد در خاطر مردم هم  بماند

اين قسمتى از زندگى ماست.   همه گمان دارند كه براى هميشه هستند

زندگى ميهمان سراست ،، سفره عشق بگسترانيم و از روح هم ميهمان نوازى كنيم

هانری ماسه

پروفسور فرانسوی هانری ماسه در جشن بازنشستگی خود در دانشگاه سوربن فرانسه چنین گفت:

من عمرم را وقف ادبیات فارسی ایرانی کردم و برای این‌که به شما اساتید و روشنفکران جهان توضیح دهم که این ادبیات عجیب چیست، چاره‌ای ندارم جز این‌که به مقایسه بپردازم و بگویم که ادبیات فارسی بر چهار ستون اصلی استوار است:

فردوسی، سعدی، حافظ و مولانا!  

مولانا، سعدی، فردوسی و حافظ

فردوسی، هم سنگ و همتای هومر یونانی است و برتر از او 

سعدی، آناتول فرانس فیلسوف را به یاد ما می آورد و داناتر از او

حافظ با گوته‌ی آلمانى قابل قیاس است، که او خود را، شاگرد حافظ و زنده به نسیمی که از جهان او به مشامش رسیده، می‌شمارد!

اما مولانا، در جهان هیچ چهره‌ای را نیافتم، که بتوانم مولانا را به او تشبیه کنم، او یگانه است و یگانه باقی خواهد ماند، او فقط شاعر نیست، بلکه بیش‌تر جامعه‌شناس است و روانشناسی کامل، که ذات بشر و خداوند را دقیق می‌شناسد، قدر او را بدانید و به وسیله‌ی او خود و خدا را بشناسید! 

من اگر تا پایان عمرم دیگر حرفی نزنم، همین شعر برای همیشه کافی است:

باران که شدى مپرس، اين خانه کي‌ست  

سقف حرم و مسجد و ميخانه يکي‌ست  

باران که شدى، پياله‌ها را نشمار  

جام و قدح و کاسه و پيمانه يکي‌ست  

باران! تو که از پيش خدا مى‌آیی!  

توضيح بده عاقل و فرزانه يکي‌ست   

بر درگه او چون‌که بيفتند به خاک  

شير و شتر و پلنگ و پروانه يکي‌ست  

با سوره‌ى دل، اگر خدا را خواندى  

حمد و فلق و نعره‌ى مستانه يکي‌ست  

از قدرت حق، هر چه گرفتند به کار  

در خلقت حق، رستم و موریانه يکي‌ست  

گر درک کنى، خودت خدا را بينى  

درکش نکنى، کعبه و بتخانه يکي‌ست!

شماره‌ی ۵۰

آمده در سایت تلگرامی‌ی دوات

✨ «صدای یک قرن پیش…» در دل تاریخ موسیقی ایران، بانویی پیشگام و جسور با نام مهر آفاق خانم

بشنوید و لذت ببرید

برگرفته از فیس‌بوک هنرمند یگانه بیژن اسدی‌پور

برای شنیدن این اجرای به‌یادماندنی روی تصویر زیر را فشار دهید